Skarga na bezczynność
„S.” Sp. z o.o. wniosła skargę na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. (dalej: PINB w K.) w przedmiocie rozpoznania wniosku o legalizację samowoli budowlanej. Przewodniczący wydziału wezwał skarżącą do usunięcia braku formalnego skargi poprzez złożenie dowodu, że przed jej wniesieniem wyczerpano tryb określony w art. 37 § 1 KPA, czyli wniesiono ponaglenie do organu wyższego stopnia. W wyznaczonym terminie „S.” Sp. z o.o. przesłała postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. (dalej: WINB w K.) dotyczące znajdującego się w aktach administracyjnych pisma z 25.3.2021 r., jednak sąd uznał, że skarżąca nie wykonała należycie wezwania i odrzucił skargę. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że wbrew temu co uznał WINB w K., pisma z 25.3.2021 r. nie można uznać za ponaglenie w tej sprawie. Dokonanie takiej kwalifikacji uniemożliwia fakt, że pismo dotyczyło w istocie bezczynności WINB w K., a nie organu, do którego wpłynął wniosek o legalizację samowoli budowlanej oraz wskazanie innego znaku sprawy. W ocenie sądu, rozpoznanie spornego pisma przez WINB w K. jako ponaglenia na postępowanie PINB w K. nie wiąże sądu rozpoznającego skargę na bezczynność.
Ponaglenie – warunek dopuszczalności skargi a nie jej wymóg formalny
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie podkreślając, że należy rozróżnić warunki formalne pisma będącego skargą od kwestii dopuszczalności skargi. Z art. 53 § 2b ustawy z 30.8.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325; dalej: PostAdmU) wynika, że skuteczne wniesienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania uzależnione jest od złożenia ponaglenia do właściwego organu (zob. postanowienie NSA z 17.12.2020 r., I OZ 774/20, Legalis). Jednak wniesienie takiego ponaglenia nie jest warunkiem formalnym skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, te zostały bowiem określone w art. 46 PostAdmU i art. 57 § 1 PostAdmU, ale warunkiem dopuszczalności tej skargi. Sąd może wezwać stronę do uzupełnienia wymogów formalnych skargi w wyznaczonym terminie pod rygorem odrzucenia tego środka zaskarżenia. Jeśli zaś w aktach administracyjnych przekazanych do sądu brak jest skutecznie złożonego do organu ponaglenia, sąd powinien zażądać od skarżącej wyjaśnień w tej kwestii, a nie wezwać do usunięcia braków formalnych skargi w trybie art. 49 § 1 PostAdmU. W konsekwencji, w razie ustalenia, że ponaglenie nie zostało skutecznie złożone przed wniesieniem skargi, sąd byłby zobowiązany do wydania postanowienia o odrzuceniu skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 PostAdmU, a nie art. 58 § 1 pkt 3 PostAdmU.
Co decyduje o zakwalifikowaniu pisma jako ponaglenie?
NSA uznał działanie sądu I instancji za przejaw nadmiernego formalizmu, sprzecznego z istotą i celem ponaglenia. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się ponaglenie, czyli pismo z 25.3.2021 r. Wbrew temu, co twierdził sąd I instancji, jego analiza pozwala na przyjęcie, że pismo to stanowi ponaglenie na bezczynność PINB w K., o którym mowa w art. 37 KPA i dotyczy tej, a nie innej sprawy.
NSA podkreślił, że o nadaniu pismu wniesionemu do organu właściwego biegu decyduje jego treść (zob. postanowienie NSA z 8.10.2010 r., II FZ 532/10, Legalis). Dlatego w przypadku mylnego oznaczenia pisma należy ocenić czy zawiera ono elementy niezbędne do zakwalifikowania go do innego rodzaju, niż wynikałoby to z jego nazwy. Każde pismo powinno być bowiem rozpoznane zgodnie z intencją strony wyrażoną w jego treści (zob. postanowienie NSA z 28.9.2011 r., II OZ 833/11, Legalis). W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że WINB w K. prawidłowo zakwalifikował pismo skarżącej, zgodnie z jego treścią, jako ponaglenie na bezczynność PINB w K. w załatwieniu wniosku o legalizację obiektu budowlanego. NSA uznał też, że oceny tej nie zmienia fakt błędnego wskazania znaku sprawy, które należy uznać za oczywistą omyłkę pisarską skarżącej. W rezultacie należy przyjąć, że skarżąca przed wniesieniem skargi na bezczynność wyczerpała przysługujące jej środki zaskarżenia i nie było podstaw do odrzucenia skargi.
Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →
