Kara za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym

Opis stanu faktycznego

K.M. została obwiniona o to, że w dniu 5.8.2024 r., ok. godz. 16.20, w J. na ul. C., na ścieżce rowerowo-pieszej, w miejscu publicznym wbrew zakazowi spożywała alkohol w postaci piwa, tj. o czyn z art. 43¹ ust. 1 AlkU.

Sąd Rejonowy w J, wyrokiem nakazowym z 2.9.2024 r., II W 825/24, uznał obwinioną K.M. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 43¹ ust. 1 AlkU, wymierzył jej karę miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin (pkt I), a także orzekł o kosztach postępowania (pkt II).

Wyrok ten uprawomocnił się 19.9.2024 r., wobec niezaskarżenia go przez strony postępowania.

Od powyższego wyroku kasację na korzyść obwinionej wniósł Prokurator Generalny. Zaskarżył go w części dotyczącej orzeczenia o karze zawartego w punkcie I i zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 43¹ ust. 1 AlkU, polegające na wymierzeniu obwinionej K.M. na podstawie tego przepisu kary miesiąca ograniczenia wolności mimo, iż w jego sankcji przewidziano jedynie możliwość wymierzenia kary grzywny.

Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w J do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionej uchylił wyrok w zaskarżonej części, tj. orzeczenia o karze i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w J do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie SN

Zdaniem SN kasacja wniesiona przez Prokuratora Generalnego okazała się zasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało jej rozpoznanie oraz uwzględnienie przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 5 KPK).

Trafnie wskazuje Autor kasacji, że Sąd Rejonowy w J wyrokiem nakazowym z dnia 2.9.2024 r., II W 825/24, orzekł wobec obwinionej K.M. karę ograniczenia wolności nieprzewidzianą w ustawowym zagrożeniu za to wykroczenie.

Przypisane obwinionej wykroczenie, zgodnie z art. 43¹ ust. 1 AlkU, zagrożone jest wyłącznie karą grzywny. Kwestię wymiaru kary grzywny reguluje zaś art. 24 § 1 KW, stanowiąc, że wymierza się ją w wysokości od 20 do 5000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej. Tym samym przepis art. 43¹ ust. 1 AlkU, za popełnienie określonego w nim wykroczenia, przewiduje bezalternatywną sankcję w postaci kary grzywny.

W tym stanie rzeczy orzeczenie zaskarżonym wyrokiem nakazowym kary miesiąca ograniczenia wolności, nieprzewidzianej we wskazanym przepisie przez Kodeks wykroczeń, niewątpliwie surowszej niż przewidział to ustawodawca i bardziej dolegliwej dla ukaranej, stanowi rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego wskazanego w nadzwyczajnym środku zaskarżenia.

Dlatego konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku nakazowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w J. Procedując powtórnie w granicach w jakich nastąpiło przekazanie (art. 442 § 1 KPK w zw. z art. 109 § 2 KPW i art. 112 KPW) sąd meriti uwzględni poczynione powyżej uwagi i rozstrzygnie o karze, bacząc – z uwagi na kierunek kasacji – na to, aby przy orzekaniu kary grzywny nie doszło do rzeczywistego pogorszenia sytuacji obwinionej.

Komentarz

Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →