Stan faktyczny
A.B. – udziałowiec w spółce z o.o. w związku z planowanym podwyższeniem kapitału zakładowego spółki w drodze wniesienia aportu, oraz planami przekształcenia w przyszłości spółki z o.o. w spółkę komandytową zwrócił się o udzielenie interpretacji indywidualnej: czy po przekształceniu sp. z o.o. w sp.k., wnioskodawca będzie miała prawo (proporcjonalnie do jej udziału w zysku sp.k.) zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej aktywów w pełnej wysokości, także od tej jej części, która w sp. z o.o. nie została przekazana na podwyższenie kapitału zakładowego (została przelana na kapitał zapasowy) i z tego względu w sp. z o.o. podlegała ograniczeniu wynikającemu z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. d) z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406; dalej jako: PDOPrU)?
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wystąpił do Ministra Rozwoju i Finansów o opinię dotyczącą ustalenia, czy w zakresie elementów przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą być one przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem art. 119a OrdPU. Ponieważ odpowiedź była twierdząca, organ odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a po rozpoznaniu odwołania A.B., utrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Organ wyjaśnił, że w kontekście art. 14b § 5b i § 5c OrdPU, wystarczającą podstawą do stwierdzenia uzasadnionego przypuszczenia wydania decyzji z art. 119a OrdPU jest zidentyfikowanie możliwej korzyści podatkowej i podanie elementów mogących wskazywać na sztuczny charakter czynności.
Stanowisko WSA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżone postanowienie uznając, że odmowa wydania jest uzasadniona wówczas, gdy na podstawie danych zawartych we wniosku można przyjąć, iż możliwość wydania decyzji stwierdzającej unikanie opodatkowania jest oparta na konkretnych informacjach, a nie domysłach czy wyczuciu organu, względnie całkowitym pominięciu niektórych przesłanek wydania decyzji, o której mowa w art. 119a OrdPU. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że ponieważ art. 119a OrdPU nie stosuje się jeżeli wartość korzyści podatkowej lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot z tytułu czynności nie przekracza w okresie rozliczeniowym 100 tys. zł, organ był zobowiązany do wezwania wnioskodawcy, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h OrdPU, o uzupełnienie przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji stanu faktycznego, poprzez podanie danych pozwalających na ocenę możliwości wydania decyzji, o której mowa w art. 119a OrdPU, także w kontekście przesłanki wynikającej z art. 119b § 1 pkt 1 OrdPU. Sąd I instancji wyraził też pogląd, że opinia Ministra Rozwoju i Finansów wydana w trybie art. 14b § 5c OrdPU nie była wiążąca.
Stanowisko NSA
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę. Jak wyjaśniono, warunkiem odmowy wydania interpretacji indywidualnej w oparciu o postanowienia art. 14b § 5b OrdPU jest przedstawienie przez organ przekonującej argumentacji, że w odniesieniu do choćby niektórych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanych we wniosku o wydanie interpretacji może zaistnieć przesłanka wydania decyzji w oparciu o art. 119a OrdPU. Argumentację tę organ powinien w pierwszej kolejności przedstawić w piśmie kierowanym do ministra właściwego do spraw finansów publicznych z wnioskiem o wydanie opinii w zakresie, o którym mowa w art.14b § 5b OrdPU. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że opinia ta ma charakter wiążący dla organu właściwego do wydania interpretacji. Jeżeli więc minister potwierdzi w niej uzasadnione podejrzenie organu interpretującego, wówczas nie będzie mógł on wydać interpretacji, zaś opinia negatywna oznacza, że organ interpretujący nie będzie mógł odmówić wydania interpretacji z powołaniem się na art. 14b § 5b OrdPU. Możliwość kwestionowania wniosków opinii ministra w postępowaniu zainicjowanym złożeniem wniosku o wydanie interpretacji, prowadziłaby w istocie do badania przesłanek o których mowa w art. 119a i nast. OrdPU, co jest zastrzeżone dla odrębnego trybu postępowań: podatkowego i o wydanie opinii zabezpieczającej.
W uzasadnieniu wyroku podkreślono, że organ interpretujący nie ma obowiązku, przed dokonaniem oceny wniosku pod kątem możliwości wydania do elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego decyzji na podstawie art. 119a OrdPU, zbadania, czy nie zachodzą przesłanki określone w art. 119b OrdPU, wyłączające uznanie czynności za dokonaną w celu unikania opodatkowania z uwagi na wartość korzyści. Specyfika postępowania o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego polega na tym, że organ opiera się wyłącznie na opisie przedstawionym przez składającego wniosek o wydanie interpretacji, nie bada i nie szuka potwierdzenia podanych we wniosku okoliczności, nie gromadzi materiału dowodowego. Jedynym możliwym działaniem organu jest, w sytuacji uznania podanych danych za niewystarczające do zajęcia stanowiska, wezwanie do uzupełnienia wniosku na podstawie art. 169 § 1 OrdPU. W rezultacie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że organ interpretujący nie tylko nie ma obowiązku, ale także nie jest uprawniony do wzywania wnioskodawcy do uzupełnienia stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego o informację o ewentualnych korzyściach finansowych opisanych we wniosku czynności w trybie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h OrdPU.
