Postępowanie administracyjne

Decyzją z lipca 2020 r. Burmistrz P. (dalej: Organ) określił A. w O. (dalej: Skarżąca) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2020 r., a w uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że postępowanie wykazało, że Skarżąca pozostawała i nadal pozostaje podatnikiem podatku od kilku nieruchomości położonych w P. przy ul. (…). W ocenie Organu jeden ze składników opodatkowania, niezabudowana nieruchomość gruntowa, został nieprawidłowo zadeklarowany jako „grunt pozostały, niezwiązany z działalnością gospodarczą podatnika”. Organ wskazał, że w świetle ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1452; dalej: PodLokU), jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się grunty, budynki i budowle pozostające w posiadaniu przedsiębiorcy. Takie nieruchomości podlegają opodatkowaniu wyższą stawką podatku od nieruchomości.

Przedmiotowe rozstrzygnięcie zostało utrzymane w mocy decyzją SKO z września 2020 r. W ocenie SKO w wypadku uznania Skarżącej za przedsiębiorcę nie jest konieczne ustalenie, jak poszczególne grunty lub budynki są wykorzystywane, gdyż o stawce ich opodatkowania nie przesądza ich wykorzystanie (poza pewnymi wyjątkami wskazanymi w ustawie), ale pozostawanie w posiadaniu przedsiębiorcy lub podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Wyrokiem z 24.3.2021 r. WSA w Warszawie podzielił stanowisko SKO i oddalił skargę Skarżącej.

Szkolenia z zakresu prawa budowlanego i nieruchomości – Sprawdź aktualną listę szkoleń Sprawdź

Stanowisko NSA

Ponadto Skarżąca wniosła skargę kasacyjną, na skutek której NSA uchylił ww. wyrok WSA w Warszawie w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu NSA wskazał, że skoro w funkcjonowaniu Skarżącej można wyodrębnić działalność gospodarczą, o której mowa w art. 1a ust. 1 pkt. 4 PodLokU, a także działalność, która nie spełnia tej definicji, to w świetle wyroku TK z 24.2.2021 r., SK 39/19, Legalis, sam fakt prowadzenia przez Skarżącą działalności gospodarczej nie uzasadnia twierdzenia, że wszystkie posiadane przez nią nieruchomości są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt. 3 PodLokU nieruchomości będące w posiadaniu Skarżącej, które nie mają związku z prowadzoną przez nią działalność gospodarczą, nie mieszczą się w tej definicji. Powyższa ocena prawna wyrażona przez NSA jest wiążąca dla WSA w Warszawie ponownie rozpoznającego niniejszą sprawę.

Istota sporu

WSA w Warszawie wskazał, że istotą sporu w sprawie jest zasadność opodatkowania Skarżącej podatkiem od nieruchomości gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa w wysokości określonej według stawek dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Spór dotyczy niezabudowanej nieruchomości. Nie jest sporne, że Skarżąca jest podatnikiem podatku od nieruchomości w odniesieniu do tej działki. Sporne jest natomiast, czy ww. nieruchomość powinna być opodatkowana według stawki przewidzianej dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą (jak wskazały organy), czy też, jak uważa Skarżąca, według stawki dla gruntów „pozostałych”.

Stanowisko WSA w Warszawie

WSA w Warszawie zauważył, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt. 3 PodLokU określenie grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Wobec powyższego SKO stwierdziło, że w sytuacji, gdy Skarżąca prowadzi działalność gospodarczą, nie jest konieczne ustalanie, jak poszczególne grunty i budynki są wykorzystywane. W jego ocenie o stawce opodatkowania przesądza pozostawanie nieruchomości w posiadaniu przedsiębiorcy. Takie stanowisko i rozumienie art. 1a ust. 1 pkt. 3 PodLokU jest jednak nieprawidłowe. Skarżąca prowadzi bowiem, obok realizacji zadań z zakresu szeroko rozumianej administracji publicznej, również działalność gospodarczą. Jednakże sama ta okoliczność, że Skarżąca prowadzi działalność gospodarczą, nie jest wystarczająca dla opodatkowania ww. nieruchomości z zastosowaniem stawki przewidzianej dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą.

Jak bowiem wskazał NSA, ustalenie związku nieruchomości z działalnością gospodarczą nie może opierać się na samym fakcie posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. NSA zauważył, że związek ten, oprócz samego posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, powinien być oparty na faktycznym lub nawet potencjalnym wykorzystywaniu nieruchomości w działalności gospodarczej tego podmiotu. Grunty, budynki i budowle, które choćby pośrednio lub w ograniczonym zakresie służą prowadzeniu działalności gospodarczej, powinny być uznane za związane z tą działalnością. W ustaleniu istnienia związku nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą przydatne mogą być na przykład takie okoliczności jak: wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków trwałych, ujęcie wydatków na nabycie lub wytworzenie oraz utrzymanie w kosztach działalności gospodarczej. O istnieniu takiego związku może też świadczyć charakter rzeczy (np. budowli), wskazujący na jej gospodarcze przeznaczenie. W każdym przypadku ustalenie związku nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej podmiotu, który prowadzi także inny rodzaj działalności, nie może ograniczać się tylko do wykazania posiadania tych nieruchomości.

W świetle powyższego, dla zastosowania prawidłowej stawki opodatkowania, należało zdaniem WSA w Warszawie przede wszystkim ustalić, czy przedmiotowa nieruchomość pozostaje w takim związku, o jakim wyżej mowa, z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Skarżącą. Jak wynika z uzasadnienia decyzji, SKO zaniechało tych ustaleń, uznając, że wystarczającą okolicznością jest sam fakt posiadania nieruchomości przez Skarżącą. Jak już podniesiono, stanowisko takie jest nieprawidłowe i w toku postępowania podatkowego winien zostać ustalony sposób wykorzystywania spornej nieruchomości przez Skarżącą w 2020 r.

W ocenie WSA w Warszawie materiał dowodowy zgromadzony dotychczas w niniejszej sprawie nie pozwala na ustalenie, czy sposób wykorzystania spornej nieruchomości miał związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Skarżącą. W piśmie z 25.3.2020 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu, Skarżąca wskazała na status spornej nieruchomości związany z rezerwą pod budownictwo mieszkaniowe i ujęcie jej w 3-letnim planie wykorzystania zasobu dla potrzeb zakwaterowania Sił Zbrojnych RP. Wyjaśniono również, że na przedmiotowej nieruchomości realizowana jest inwestycja budynku mieszkalnego, która będzie realizowana w okresie od marca 2020 r. do czerwca 2021 r. W kontekście powyższych wyjaśnień należy zauważyć, że w art. 7 ust. 1 ustawy z 10.7.2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 303) zostały wymienione zadania własne Skarżącej, a wśród nich: prowadzenie działalności gospodarczej oraz budowanie domów mieszkalnych. Zdaniem WSA w Warszawie z powyższego zdaje się wynikać, że budowanie domów mieszkalnych jest inną od prowadzenia działalności gospodarczej sferą działalności Skarżącej.

Iuscase - pierwszy polski system do zarządzania pracą w kancelarii. Wypróbuj bezpłatnie! Sprawdź

Rozstrzygnięcie WSA w Warszawie

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1) lit. c) PostAdmU WSA w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję SKO i wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy rolą SKO będzie ustalenie, z którą sferą działalności Skarżącej miał związek wskazany wyżej sposób wykorzystania ww. nieruchomości w 2020 r., a także – czy był to jedyny sposób wykorzystania tej nieruchomości przez Skarżącą.

Na gruncie stanu faktycznego zaistniałego w rozpatrywanej sprawie NSA, a w ślad za nim WSA w Warszawie podjęły próbę zdefiniowania ustawowego pojęcia „nieruchomość związana z prowadzeniem działalności gospodarczej” i przypomniały, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest nieprawidłowe i niezgodne z Konstytucją RP. Dla potraktowania nieruchomości za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej konieczne jest zbadanie związku, w jakim pozostaje ta nieruchomość z działalnością gospodarczą, a polegającym na jej wykorzystaniu (faktycznym lub jedynie potencjalnym) w działalności danego podmiotu gospodarczego.

Wszystkie aktualności n.ius® po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Kup online, korzystaj od razu! Sprawdź

Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →