Obligatoryjność świadczenia pieniężnego przy przestępstwie drogowym

Opis stanu faktycznego

J.R. została oskarżona o to, że 4.1.2024 r. w miejscowości B. kierowała rowerem na drodze publicznej mimo sądowego zakazu kierowania rowerami, orzeczonego na okres 8 miesięcy prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w R., w sprawie II W 260/22, obowiązującego w okresie od 8.10.2022 r. do 8.6.2023 r., a mianowicie o czyn określony w art. 244 KK.

Sąd Rejonowy w R., wyrokiem z 13.2.2023 r., w sprawie II K 11/23, oskarżoną J.R. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej aktem oskarżenia, z tym ustaleniem, że został on popełniony 4.1.2023 r., to znaczy występku z art. 244 KK. Za to na podstawie art. 244 KK, przy równoczesnym zastosowaniu art. 37a § 1 KK, sąd wymierzył jej karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu mocą art. 35 § 1 KK nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 godzin miesięcznie. Sąd orzekł także o kosztach sądowych.

Wskazany wyrok uprawomocnił się 21.2.2023 r., bez postępowania odwoławczego.

Kasację od tego wyroku wywiódł Prokurator Generalny, zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym, w zakresie braku obligatoryjnego rozstrzygnięcia o świadczeniu pieniężnym, o którym stanowi przepis art. 43a § 2 KK, na niekorzyść oskarżonej J.R.

Na zasadzie art. 523 § 1 KPK, art. 526 § 1 KPK oraz art. 537 § 1 i 2 KPK skarżący zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa karnego materialnego, a mianowicie przepisu art. 43a § 2 KK, w brzmieniu obowiązującym od 1.1.2023 r., polegające na zaniechaniu orzeczenia wobec oskarżonej – w związku ze skazaniem za popełniony 4.1.2023 r. czyn zabroniony z art. 244 KK – świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie co najmniej 5.000 zł, podczas gdy zgodnie z przywołanym przepisem, w razie skazania m.in. za przestępstwo określone w art. 244 KK, orzeczenie świadczenia pieniężnego ma charakter obligatoryjny, gdzie zarazem z uwagi na wymierzenie J.R., przy zastosowaniu art. 37a § 1 KK w jego brzmieniu obowiązującym od 24.6.2020 r., kary ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności, stosując regulację zawartą w wymienionym przepisie, sąd był zobligowany do jednoczesnego orzeczenia określonych w dyspozycji art. 37a § 1 KK: środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w R. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy w sprawie J.R. skazanej z art. 244 KK, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu 10.5.2024 r., w trybie art. 535 § 5 KPK kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanej od wyroku Sądu Rejonowego w R. z 13.2.2023 r., w sprawie II K 11/23, uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej braku orzeczenia środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego i sprawę w tym zakresie przekazał Sądowi Rejonowemu w R. do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie SN

Zdaniem Sądu Najwyższego kasacja jest oczywiście zasadna, co umożliwiło jej rozpoznanie na posiedzeniu bez udziału stron, na podstawie art. 535 § 5 KPK.

Na wstępie należało zwrócić uwagę na dwie kwestie natury ogólnej. Po pierwsze, uwzględnienie kasacji na niekorzyść skazanej jest w niniejszej sprawie dopuszczalne, albowiem została ona wniesiona przed upływem roku od daty uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku (art. 524 § 3 KPK). Po drugie, w postępowaniu kasacyjnym jest dopuszczalne uchylenie zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w części, w jakiej nie zawiera ono rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego, którego zastosowanie było obligatoryjne (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 28.10.2015 r., I KZP 21/14, Legalis), na co wskazuje także treść art. 425 § 2 zd. 2 KPK, zgodnie z którym można zaskarżyć brak określonego rozstrzygnięcia.

Podniesione w kasacji uchybienie, polegające na naruszeniu prawa materialnego poprzez brak orzeczenia środka karnego z art. 43a § 2 KK, znajduje potwierdzenie w treści zaskarżonego wyroku, w którym nie orzeczono wobec oskarżonej obligatoryjnego w tej sprawie środka karnego.

Przepis art. 43a § 2 KK, w brzmieniu nadanym ustawą z 5.8.2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r. poz. 1855) i obowiązującym od 1.1.2023 r. stanowi, że w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 164 § 1 KK, art. 165 § 1 KK, art. 165a § 1 lub 2 KK, art. 171 § 1, 2 lub 3 KK, art. 174 § 1 KK, art. 178a § 1 KK, art. 178b KK, art. 179 KK, art. 180 KK, art. 200a § 1 lub 2 KK, art. 200b KK, art. 202 § 4b lub 4c KK, art. 244 KK, art. 255a § 1 lub 2 KK, art. 258 § 1 KK, art. 263 § 2 KK sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 KK na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5.000 zł, do wysokości określonej w § 1 art. 43a KK (60.000 zł).

Słusznie podnosi skarżący, że zgodnie z przywołanym przepisem, w jego brzmieniu obowiązującym zarówno w czasie popełnienia przypisanego oskarżonej czynu, a mianowicie 4.1.2023 r., jak i w czasie wyrokowania w sprawie, to znaczy 13.2.2023 r., skazując J.R. za występek określony w art. 244 KK sąd meriti był zobligowany do orzeczenia świadczenia pieniężnego (zob. wyrok SN z 29.9.2022 r., I KK 203/22, Legalis).

Ponadto z treści art. 37a § 1 KK, w brzmieniu obowiązującym od 24.6.2020 r. do 30.9.2023 r., wynikało jednoznacznie, że z przewidzianej w nim kompetencji do orzeczenia kary ograniczenia wolności albo kary grzywny zamiast kary pozbawienia wolności sąd może skorzystać wyłącznie wtedy, gdy przestępstwo zagrożone jest karą nieprzekraczającą 8 lat pozbawienia wolności (co miało miejsce na gruncie przedmiotowej sprawy, w której doszło do skazania za czyn z art. 244 KK z górną granicą ustawowego zagrożenia do 5 lat), przewidywana kara pozbawienia wolności nie przekroczyłaby roku i jednocześnie sąd orzeka środek kamy, środek kompensacyjny lub przepadek. Brak spełnienia któregokolwiek z wymienionych wyżej warunków uniemożliwia wydanie orzeczenia o karze przy zastosowaniu art. 37a § 1 KK (zob. wyrok SN z 12.5.2022 r., I KK 115/22, Legalis).

Słusznie zauważył skarżący, że przepis art. 37a § 1 KK w brzmieniu obowiązującym od 1.1.2023 r. nie stanowi już o obligatoryjnym orzeczeniu środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku. Z uwagi natomiast na odmienne uregulowanie przez ustawodawcę, przez podwyższenie dolnych granic kar wolnościowych, możliwych do orzeczenia przy zastosowaniu tej normy prawnej, w ramach ponownego rozpoznania sprawy zastosowanie znajdzie przepis art. 37a § 1 KK w brzmieniu obowiązującym od 24.6.2020 r. do 30.9.2023 r., jako względniejszy dla oskarżonej w myśl regulacji określonej w art. 4 § 1 KK. Zgodzić się również trzeba ze stanowiskiem skarżącego, że z racji obowiązującego od 1.1.2023 r. jednoznacznego brzmienia przepisu art. 43a § 2 KK, do bezwzględnego respektowania którego sąd meriti jest zobowiązany, nowelizację art. 37a § 1 KK należy ocenić jako irrelewantną, albowiem w aktualnym brzmieniu przepis ten nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Wszystkie te wywody wskazują, że podniesione w kasacji uchybienie miało charakter rażący i w istotny sposób wpłynęło na treść wydanego wyroku. Nie orzeczono bowiem wobec oskarżonej obligatoryjnego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego, a zatem nie poniosła ona wszystkich prawem przewidzianych konsekwencji swojego zachowania.

Dlatego Sąd Najwyższy, podzielając zarzut i wniosek, zawarte w kasacji, uchylił zaskarżony wyrok w części, w której nie orzeczono świadczenia pieniężnego i sprawę w tym zakresie przekazał Sądowi Rejonowemu w R. do ponownego rozpoznania.

W ponownym postępowaniu sąd ten uwzględni powyższe uwagi i orzeknie względem J.R. obligatoryjny środek karny w granicach przewidzianych treścią art. 43a § 2 KK.

Komentarz

Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →