Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zajął się sporem dotyczącym stawki podatku od nieruchomości dla budynku mieszkalnego należącego do jednej ze spółek. Konflikt rozpoczął się na etapie deklaracji podatkowej złożonej przez firmę w styczniu 2018 r. Spółka uznała, że budynek mieszkalny, który wynajmuje, powinien być opodatkowany według preferencyjnej stawki właściwej dla nieruchomości mieszkalnych, a jedynie niewielka część obiektu – przeznaczona na działalność gospodarczą – według wyższej stawki. Wątpliwości fiskusa wzbudził charakter działalności spółki, która zajmowała się głównie wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami. W kwietniu 2021 r. Prezydent Miasta Słupska wszczął postępowanie podatkowe i ostatecznie w maju 2023 r. wydał decyzję ustalającą, że cała nieruchomość powinna być opodatkowana najwyższą stawką podatku od nieruchomości. Zdaniem organu, nieruchomość była związana z działalnością gospodarczą spółki, nawet jeśli wynajmowane lokale pełniły funkcję mieszkalną.

Taki obrót sprawy nie był po myśli przedstawicieli spółki. Odwołali się oni do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku, powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 2021 r., który uznał art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 70; dalej PodLokU) za niezgodny z Konstytucją w zakresie, w jakim samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę decydowało o jej opodatkowaniu najwyższą stawką. Spółka twierdziła, że budynek pełnił funkcję mieszkalną i nie był bezpośrednio wykorzystywany do działalności gospodarczej. Pomimo takiej argumentacji SKO utrzymało w mocy wcześniejszą decyzję fiskusa. Organ wskazał, że przedsiębiorca trudniący się wynajmem nieruchomości generuje z tego działalność gospodarczą, co oznacza, że jego nieruchomości są wykorzystywane w działalności gospodarczej. Kolegium podkreśliło, że dla osoby prawnej prowadzącej wyłącznie działalność gospodarczą całość posiadanych nieruchomości powinna być opodatkowana według najwyższej stawki, niezależnie od ich rzeczywistego przeznaczenia.

Sprawa trafiła na sądową wokandę, a WSA w Gdańsku w wyroku z 5.6.2024 r., I SA/Gd 169/24, Legalis, stanął po stronie skarbówki. Sąd powołał się na art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU, zgodnie z którym za nieruchomości związane z działalnością gospodarczą uznaje się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy, chyba że przepisy stanowią inaczej. W tym kontekście sąd wskazał, że działalność spółki, polegająca na wynajmie nieruchomości, jest działalnością gospodarczą, a sam fakt wykorzystywania budynku do świadczenia usługi wynajmu świadczy o jego związku z działalnością gospodarczą.

WSA w Gdańsku odniósł się również do orzecznictwa TK, w tym do wyroku z 24.2.2021 r., SK 39/19, Legalis, który zakwestionował mechaniczne stosowanie najwyższej stawki podatku do nieruchomości przedsiębiorców wyłącznie na podstawie ich posiadania. W tym przypadku jednak sąd uznał, że nieruchomość jest wykorzystywana do osiągania zysków, co wystarcza do zakwalifikowania jej jako związanej z działalnością gospodarczą. Podkreślono, że w przypadku osób prawnych prowadzących wyłącznie działalność gospodarczą każda nieruchomość, którą posiadają, jest częścią ich przedsiębiorstwa i potencjalnie może być wykorzystywana do działalności gospodarczej. Oznacza to, że nawet jeśli dany lokal jest wynajmowany w celach mieszkaniowych, to dla przedsiębiorcy wynajem sam w sobie jest działalnością gospodarczą. Zdaniem sądu, budynek mieszkalny w takich okolicznościach nie traci swojego związku z działalnością gospodarczą tylko dlatego, że służy najemcom do celów mieszkaniowych.

Sąd wskazał, że ustawodawca przewidział wyjątek od tej zasady w art. 1a ust. 2a PodLokU, zgodnie z którym budynki mieszkalne oraz związane z nimi grunty nie są traktowane jako związane z działalnością gospodarczą, jeśli nie są zajęte na prowadzenie działalności. W ocenie sądu ten przepis nie miał jednak zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ budynek był elementem działalności gospodarczej spółki, a wynajem generował jej przychód. Dodatkowo sąd podkreślił, że nieruchomość była wprowadzona do ewidencji środków trwałych spółki, co świadczy o jej wykorzystywaniu w celach gospodarczych.

Ponadto Sąd odrzucił argumentację skarżącej spółki, która wskazywała, że nie prowadziła w budynku żadnej działalności gospodarczej, a jedynie wynajmowała mieszkania osobom prywatnym. Skład orzekający stwierdził, że działalność gospodarcza nie musi oznaczać fizycznego wykorzystywania budynku na biuro, produkcję czy usługi – wystarczy, że nieruchomość jest elementem działalności polegającej na generowaniu przychodu z wynajmu. W tym kontekście przywołano orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in. wyrok z 23.1.2020 r., II FSK 1252/19, Legalis, w którym wskazano, że budynki mieszkalne wykorzystywane w działalności gospodarczej, np. poprzez wynajem, są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej i podlegają wyższemu opodatkowaniu.

Wyrok WSA w Gdańsku z 5.6.2024 r., I SA/Gd 169/24, Legalis

Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →