Stan faktyczny

Od 1.1.2022 r. wskaźnik LIBOR dla franka szwajcarskiego zostały zastąpione wskaźnikiem SARON. Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2021/1847 z 14.10.2021 r. w sprawie wyznaczenia ustawowego zamiennika dla niektórych terminów zapadalności stopy LIBOR dla franka szwajcarskiego (CHF LIBOR) (Dz.Urz. UE L z 2021 r. Nr 374, s. 1) w tej sprawie opublikowała Komisja Europejska. Zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia 2021/1847/UE w odniesieniach do stopy CHF LIBOR w każdej umowie i w każdym instrumencie finansowym, zdefiniowanym w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z 15.5.2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.Urz. UE L z 2014 r. Nr 173, s. 349), 1-miesięczną stopę CHF LIBOR zastępuje się 1-miesięczną stopą składaną SARON, odnotowaną w 1-miesięcznym okresie poprzedzającym dany okres odsetkowy. Natomiast w przypadku 3-, 6- i 12- miesięczną stopę CHF LIBOR zostaje ona zastąpiona 3-miesięczną stopą składaną SARON, odnotowaną w 1-miesięcznym okresie poprzedzającym dany okres odsetkowy.

Skargę żądającą stwierdzenia nieważności przywołanego rozporządzenia złożyła do TSUE polska frankowiczka. W postanowieniu z 28.1.2022 r., Sołowicz przeciwko Komisji, T-725/21, TSUE uznał, że tę skargę należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalną, bez konieczności doręczenia jej stronie pozwanej oraz orzekania w przedmiocie wniosku o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym. Sąd stwierdził, że skarga nie zawierała, choćby pobieżnie, zarzutów na jej poparcie. Ponadto uznał on, że cytowanie prawa Unii, mające wskazywać kwestie prawne podniesione w skardze, nie spełnia wymogów art. 21 akapit pierwszy Protokołu Nr 3 w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (Dz.Urz. UE C z 2012 r. Nr 326, s. 201), jak również wymogów art. 76 lit. d) Regulaminu postępowania przed Sądem (Dz.Urz. UE L z 2015 r. Nr 105, s. 1; dalej: RegPostUE). W ocenie Sądu skarga nie została sformułowana w sposób wystarczająco jasny, precyzyjny i spójny, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony w I instancji , a Sądowi wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi, w związku z czym skarga ta nie spełniała minimalnych wymogów określonych w art. 76 lit. d) RegPostUE. W odwołaniu B.S. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie odwołania.

Kredyty frankowe – Sprawdź aktualną listę szkoleń Sprawdź

Stanowisko TSUE

Zgodnie z art. 181 RegPostUE, jeżeli odwołanie jest w całości lub w części oczywiście niedopuszczalne lub oczywiście bezzasadne, Trybunał może w każdej chwili, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, odpowiednio odrzucić lub oddalić to odwołanie w całości lub w części w drodze postanowienia z uzasadnieniem. Trybunał zastosował ten przepis w niniejszej sprawie.

Z art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE oraz art. 58 akapit pierwszy statutu TSUE, jak również z art. 168 § 1 lit. d) i art. 169 § 2 RegPostUE wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, o których uchylenie się wnosi, oraz zawierać argumenty prawne, które szczegółowo uzasadniają to żądanie, pod rygorem niedopuszczalności odwołania danego zarzutu. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE samo abstrakcyjne wskazanie zarzutów w skardze nie spełnia wymogów określonych w art. 21 Protokołu Nr 3 w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w art. 169 RegPostUE (postanowienie TSUE z 31.1.2019 r., Iordăchescu/Parlament i in., C‑426/18 P, pkt 29). Z jednolitego stanowiska TSUE wynika również, że odwołanie jest niedopuszczalne, jeśli nie zawiera ono nawet argumentacji mającej na celu określenie naruszenia prawa, jakim miałby być dotknięty wyrok Sądu, ale ogranicza się do powtórzenia zarzutów i argumentów, które zostały już przedstawione przed tym sądem. Odwołanie takie stanowi bowiem w rzeczywistości wniosek o zwykłe ponowne rozpoznanie skargi wniesionej do Sądu, co nie należy do kompetencji Trybunału (wyrok TSUE z 20.1.2022 r., Rumunia/Komisja, C-899/19 P, Legalis, pkt 48).

W niniejszej sprawie wnosząca odwołanie podnosi na poparcie swojego odwołania, że Sąd błędnie orzekł w zaskarżonym postanowieniu, iż skarga została sformułowana w sposób dwuznaczny, nieprecyzyjny i niespójny. Jej zdaniem odrzucenie skargi wszczynającej postępowanie na podstawie ogólnych przepisów proceduralnych, pomimo braku uchybień formalnych i braku jakiegokolwiek odesłania w zaskarżonym postanowieniu do zarzutów podniesionych w tej skardze jest sprzeczne z zasadą, zgodnie z którą orzeczenia Sądu powinny przekonać strony. Taka praktyka Sądu mogłaby prowadzić do pozbawienia obywatela Unii prawa do podważenia aktów Unii, które naruszają interesy tego obywatela. Wnosząca odwołanie twierdziła również, że odrzucenie jej skargi, która została oparta w szczególności na twierdzeniu, że Komisja Europejska przekroczyła ramy delegacji ustawowej Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej, nie pozwala rozwiać wątpliwości w tym względzie, co mogłoby zapoczątkować inne spory, w tym przed Trybunałem, oparte na doktrynie aktów przyjętych ultra vires. Ponadto wnosząca odwołanie przedstawiła argumentację, która jest identyczna z argumentacją przedstawioną w skardze wszczynającej postępowanie wniesionej do Sądu. Trybunał wskazał, że w ten sposób wnosząca odwołanie ogranicza się do stwierdzenia, że zaskarżone postanowienie jest „błędne”, i że Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie zarzutów podniesionych w jej skardze. Nie przedstawiła jednak żadnej okoliczności mogącej wykazać, że Sąd naruszył prawo lub przeinaczył przedstawione dowody, orzekając, że skarga nie została sformułowana w sposób wystarczająco jasny, precyzyjny i spójny, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi. W ocenię TSUE argumentacja przedstawiona przez wnoszącą odwołanie jest zatem zbyt ogólna i nieprecyzyjna, aby umożliwić Trybunałowi orzekanie w przedmiocie odwołania.

Wobec powyższego TSUE odrzucił odwołanie jako oczywiście niedopuszczalne.

Iuscase - zarządzanie kancelarią prawną w jakości C.H.Beck. Wypróbuj bezpłatnie! Sprawdź

Komentarz

Przed TSUE powróciła sprawa polskiej frankowiczki kwestionującej ważność rozporządzenia Komisji, wprowadzającego wskaźnik SARON. Unijny Sąd w postanowieniu z 28.1.2022 r. odrzucił skargę, ale jedynie ze względów formalnych. Przypomnijmy, że do 31.12.2021 r. banki stosowały stopę CHF LIBOR w Unii jako stopę referencyjną w przypadku znacznej liczby pozostających do spłaty kredytów hipotecznych udzielonych klientom indywidualnym. Od 1.1.2022 r. stopa SARON jest stosowana z mocy prawa we wszystkich umowach oraz instrumentach finansowych, które nie posiadają odpowiednich klauzul awaryjnych na dzień wejścia w życie rozporządzenia KE. Zgodnie ze stanowiskiem Komisji Nadzoru Finansowego wprowadzenie zamienników z mocy prawa oznacza w praktyce, że nie jest konieczne modyfikowanie treści umów finansowych. Oznacza to, że według interpretacji KNF banki nie mają obowiązku zawierania aneksów do umów w tym zakresie. Natomiast KNF wskazał, że oczekuje od podmiotów nadzorowanych, stosujących LIBOR CHF w umowach oraz instrumentach finansowych, do których zastosowanie mają przepisy rozporządzenia 2021/1847/UE, podjęcia aktywnych działań komunikacyjnych skierowanych do klientów, w tym także profesjonalnych, w których poinformują o związanych ze stosowaniem zamiennika zmianach w wykonywaniu umów po 1.1.2022 r. Zarówno treść rozporządzenia wykonawczego 2021/1847/UE, jak i jego interpretacja przez KNF wzbudziły zastrzeżenia polskich frankowiczów. Efektem tego jest m.in. niniejsza sprawa przed TSUE. Trudno jest merytorycznie wiążąco odnieść się do poszczególnych elementów stanowiska TSUE, zawartego w postanowieniu i ocenić, jaki jest zakres naruszenia przez rozpatrywaną skargę unijnych wymogów proceduralnych, ponieważ treść skargi nie została oficjalnie opublikowana.

Wszystkie aktualności n.ius® po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Kup online, korzystaj od razu! Sprawdź

Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →