Stan faktyczny

Przedmiotem działalności spółki z o.o. (dalej: Spółka) jest handel sprzętem komputerowym, sprzętem sieciowym, telefonią biurową, smartfonami, tabletami, telewizorami oraz sprzętem RTV i AGD. Ponadto Spółka realizuje również projekty wyposażenia specjalistycznego serwerowni firmowych. Jej działalność jest przede wszystkim hurtowa – zlecenia detaliczne realizowane są w niewielkim zakresie. Spółka ma dwóch wspólników, którzy są zarazem członkami jej dwuosobowego zarządu. Każdy ze wspólników prowadzi też własną jednoosobową działalność gospodarczą i w jej ramach zawarli oni ze Spółką, jako zleceniobiorcy, umowę o świadczenie usług na jej rzecz. I właśnie te umowy stały się przedmiotem sporu.

Zleceniobiorcy zobowiązali się do prowadzenia negocjacji handlowych, utrzymywania kontaktów z klientami i dostawcami Spółki, prowadzenia projektów mających na celu zwiększenie sprzedaży jej produktów oraz do obsługi zamówień. W zamian ze te czynności zleceniobiorcom-wspólnikom przysługiwało wynagrodzenie prowizyjne oraz premia uznaniowa. Organ podatkowy zakwestionował zaliczenie przez Spółkę do kosztów podatkowych wypłaconych premii uznaniowych. Organ ustalił, że wypłacone wspólnikom premie uznaniowe stanowiły 96% całego zysku Spółki za analizowany rok. Nie przedstawiono żadnych dokumentów ani wyjaśnień, potwierdzających zasadność ustalania takiej wysokości premii uznaniowych. W efekcie różnica między podatkiem wykazanym przez Spółkę w zeznaniu rocznym, a podatkiem wymierzonym w decyzji wyniosła 113 tys. zł. Spółka zaskarżyła decyzję do sądu.

Komentarze do zmian w ustawach podatkowych. Skonfiguruj Twój System Legalis! Sprawdź

Stan prawny

Zgodnie z ogólną regułą, określoną w art. 15 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Stanowisko WSA w Gdańsku

Sąd oddalił skargę Spółki. Nie przedłożyła ona żadnych dowodów oraz regulaminów, określających zasady przyznawania i określania (kalkulowania) wysokości premii. Nie były one przyznawane za spełnienie wcześniej określonych warunków, np. za zwiększenie poziomu sprzedaży w danym okresie, a wysokość premii w poszczególnych miesiącach nie miała odzwierciedlenia w wysokości przychodu uzyskanego przez spółkę. Wysokość premii uznaniowych (przyznawanych na nieustalonych zasadach) wielokrotnie przewyższała wartość głównego składnika wynagrodzenia, przy czym premia uznaniowa stanowiła aż 96% całego zysku ze sprzedaży usług i towarów handlowych, wypracowanego przez Spółkę. Organ prawidłowo przyjął, że sam fakt zawarcia umów, porozumień i wypłaty wynagrodzenia nie jest wystarczający do zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów następuje wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik obowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, lecz także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. W niniejszej sprawie zabrakło tego związku. Podkreślany przez spółkę fakt, iż spółka w umowach ze zleceniobiorcami-wspólnikami płaciła im marże na poziomie niższym niż płaciłaby podmiotom niezależnym nie oznacza automatycznie, że mogła wypłacać tak wypracowany wyższy zysk w innej formie niż wypłata dywidendy dla wspólników.

Szkolenia online z zakresu podatków – aktualna lista szkoleń Sprawdź

To bardzo ciekawa sprawa. Nie ma żadnej wątpliwości, że wspólnik spółki prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą w ramach relacji B2B może świadczyć usługi na rzecz tej spółki, a spółka może uznać wypłacane mu wynagrodzenie za koszt uzyskania przychodu. Jednak musi być przecież spełniony ogólny warunek związku między wydatkiem a osiąganiem przychodu przez spółkę. I ten związek został zakwestionowany w niniejszej sprawie. Czy słusznie? Wydaje się, że tak. Jesteśmy bowiem przekonani, że co prawda spółka ma prawo ustalać wysokie wynagrodzenia wspólnikom, wykonującym świadczenia na jej rzecz, ale musi jednak zadbać o to, by te wynagrodzenia wynikały z konkretnych okoliczności dotyczących osiągania przez spółkę przychodu. Bohaterka niniejszego kazusu o to nie zadbała. Można więc powiedzieć, że przyjęła koncepcję szytą grubymi nićmi. Nie wróżymy jej więc sukcesu przed NSA, jeśli złoży tam skargę kasacyjną.

Wszystkie aktualności n.ius® po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Kup online, korzystaj od razu! Sprawdź

Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →