W przedmiotowej sprawie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego SA oddalił wyrokiem apelację powódki od wyroku SO.
Powódka wniosła skargę kasacyjną zarzucając SA nieważność postępowania przejawiającą się w niedokonaniu analizy postępowania przez SO, na skutek czego wnioski powódki miały zostać potraktowane pobieżnie. Jednocześnie, skarżąca powołała się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej oraz występowanie w sprawie istotnych zagadnień prawnych, wyrażających się w pytaniach:
– czy wobec likwidacji bankowego tytułu egzekucyjnego, po wielu latach od zawarcia umowy z bankiem oraz związanymi z tym trudnościami dowodowymi, gdy strona nie jest w posiadaniu żadnych dokumentów bankowych, uzyskanie potrzebnych dokumentów od pozwanego banku na wniosek strony inicjującej postępowanie oraz włączenie ich do materiału dowodowego sprawy przez sąd I instancji uzasadnia zastosowanie prekluzji przewidzianej art. 843 § 3 KPC;
– czy niewydanie w ogóle postanowienia przez sąd I instancji w zakresie konieczności uzyskania przez powoda określonych dokumentów od strony przeciwnej uzasadnia zastosowanie art. 162 KPC;
– czy sąd, dopuszczając dowody z tych dokumentów przez czynności konkludentne, włączając je do akt sprawy (nie oddalając wniosków powódki), może je później traktować jako sprekludowane w rozumieniu art. 843 § 3 KPC;
– czy sąd II instancji w ramach kontroli apelacyjnej może wypowiadać się w uzasadnieniu wyroku w zakresie materiału dowodowego, co do którego sąd I instancji nie wydał w ogóle postanowienia o przyjęciu go w poczet dowodów; oraz
– jak daleko powinna nastąpić konkretyzacja tezy dowodowej przez stronę (art. 232, 236, i 278 § 1 KPC) w zakresie powołania biegłego z danej specjalności, skoro przedmiotem sporu w przedmiotowej sprawie było roszczenie powódki o pozbawienie wykonalności w całości bankowego tytułu egzekucyjnego natomiast kwoty zadłużenia podane w piśmie komornika sądowego wskazują na nieprawidłowe wartości.
Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. W uzasadnieniu komentowanego orzeczenia SN wskazał, że skarżąca powołała się zarówno na występowanie istotnego zagadnienia prawnego wymagającego rozstrzygnięcia, na nieważność postępowania oraz na oczywistą zasadność skargi. W ocenie SN, sposób w jaki skarżąca sformułowała wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania podważa jego zasadność, ponieważ nie można jednocześnie w sposób uprawniony twierdzić, że skarga jest oczywiście uzasadniona (a zatem zaskarżone orzeczenie jest oczywiście bezzasadne, co nie wymaga jakichkolwiek dociekań lub analiz) oraz wskazywać na istnienie poważnych zagadnień jurydycznych, które z samej istoty wymagają pogłębionej analizy.
Ponadto SN wskazał, iż skarżąca nie uzasadniła tak ujętego zagadnienia prawnego, nie powołując żadnych argumentów na jego oparcie, w tym pomijając wskazanie jego istotności zgodnie z art. 3989 § 1 pkt 1 KPC. Tymczasem, zgodnie z ugruntowanym w judykaturze stanowiskiem, nie jest rolą SN doszukiwanie się w uzasadnienia przyczyn kasacyjnych, kwalifikujących przyjęcie skargi do rozpoznania (por. postanowienia SN: z 15.12.2006 r., III CZ 93/06, Legalis oraz z 18.4.2012 r., I CSK 520/11, Legalis).
Sąd Najwyższy miał również zastrzeżenia do uzasadnienia pozostałych przyczyn kasacyjnych, które uznał za pobieżne, niemal zdawkowe, przepełnione krytyką konkretnych ustaleń, która – jak wskazał – jest w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalna (art. 3983 § 3 i art. 39813 KPC).
Sąd Najwyższy przytoczył stanowisko ugruntowane w judykaturze i piśmiennictwie, zgodnie z którym ewentualne błędy procesowe sądu, niemieszczące się w hipotezie art. 379 KPC, nie powodują nieważności postępowania. Mogą one odgrywać rolę jedynie wówczas, gdy wykazano ich istotny wpływ na wynik sprawy, jednak nie powodują nieważności postępowania (zob. wyroki SN z 10.2.1998 r., II CKN 600/97, OSP 1999, Nr 3, poz. 58; z 18.1.2005 r., II PK 151/04, OSNP 2005, Nr 17, poz. 262).
Komentarz
W uzasadnieniu omawianego orzeczenia SN przypomina ugruntowane w orzecznictwie i piśmiennictwie zasady formułowania wniosku kasacyjnego oraz przyczyn kasacyjnych, w szczególności podkreślając, iż ewentualne błędy procesowe sądu, które nie mieszczą się w hipotezie art. 379 KPC, nie prowadzą do nieważności postępowania. Mogą natomiast mieć znaczenie wówczas, gdy wykazano ich istotny wpływ na wynik sprawy, chociaż nie skutkują nieważnością postępowania.
