Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach uwzględnił skargę spółki, która spierała się z fiskusem o tzw. podatek u źródła.
We wniosku o interpretację firma wyjaśniła, że jej działalność koncentruje się wokół sieci hurtowni materiałów budowlanych oraz marketów dom i ogród. W związku z działalnością kupuje m.in. usługi hostingu od zagranicznej spółki, która podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiąga na terytorium Polski. Świadczenia te polegają na udostępnieniu przestrzeni dyskowej na serwerach kontrahenta na potrzeby przechowywania danych informatycznych.
Spółka tłumaczyła, że wysyłanie, przeglądanie i pobieranie danych jest możliwe poprzez przeglądarkę internetową. A serwery, które są jej udostępniane, nie są bezpośrednio wykorzystywane do wytwarzania produktów w sposób materialny. Podatniczka chciała potwierdzenia, że w przypadku wydatków na zakup usług udostępnienia przestrzeni dyskowej na serwerach nabywanych od zagranicznego kontrahenta nie ma obowiązku poboru podatku u źródła w Polsce.
Spółka podkreślała bowiem, że jej zdaniem usługi dostępu do przestrzeni dyskowej nie stanowią użytkowania urządzenia przemysłowego, bo serwery nie są przeznaczone do procesu produkcji. Służą jedynie do przechowywania danych.
Ta argumentacja nie przekonała fiskusa. Przypomniał, że w art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie za granicę, w przypadku których odbiorca zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce. Obowiązanym do poboru podatku u źródła jest polski podatnik.
A w ocenie urzędników w przypadku spółki chodzi o korzystanie z urządzenia przemysłowego, czyli usługę z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Jak bowiem tłumaczył fiskus, infrastruktura informatyczna zarówno w wymiarze fizycznym, jak i wirtualnym stanowi mechanizm lub zespół elementów służących do wykonywania określonych czynności. Dlatego należy ją traktować jako urządzenie przemysłowe. Spółka ma więc obowiązek pobrać podatek u źródła.
Podatniczka poszła jednak do sądu i wygrała. Kielecki WSA odwołał się m.in. do orzecznictwa. A wynika z niego, że usługa udostępnienia wirtualnej przestrzeni dyskowej, tj. przechowywania danych w chmurze, nie może być kwalifikowana jako przekazanie prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, bo nie jest powiązana z procesem produkcyjnym. Tymczasem spółka wręcz zaznaczyła, że serwery nie są wykorzystywane do wytwarzania towarów. WSA zgodził się ze skarżącą, że sensem spornej usługi nie jest wynajęcie – dzierżawa, leasing – serwerów, lecz jedynie umożliwienie korzystania z przestrzeni dyskowej.
Dlatego nie dopatrzył się podstaw do uznania wypłacanych przez skarżącą kwot za należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Wyrok nie jest prawomocny.
Sygnatura akt: I SA/Ke 332/23
Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →
