Fiskus ułatwia pracodawcom rozliczenie Ukraińców

Pracodawcy coraz częściej pytają skarbówkę, jak prawidłowo rozliczyć zleceniobiorców z Ukrainy.

Z najnowszych interpretacji wynika, że decyduje o tym złożone przez cudzoziemców oświadczenie, gdzie znajduje się ich ośrodek interesów życiowych.

Takie stanowisko zajął dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w odpowiedzi na pytanie agencji pracy tymczasowej. Dyrektor KIS przypomniał, że zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o PIT polskim rezydentem podatkowym jest osoba, która ma tu ośrodek interesów życiowych lub przebywa tutaj ponad 183 dni w roku podatkowym. Wyjaśnił, że jeśli zleceniobiorca złoży oświadczenie, w którym na dzień jego złożenia i na przyszłość deklaruje swój ośrodek interesów osobistych lub gospodarczych w Polsce, to płatnik powinien od początku traktować go jako osobę, która ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT. To oznacza, że oblicza zaliczki na podatek na zasadach ogólnych. Za okres współpracy sporządza wówczas informację PIT-11.

Zdarza się też, że ukraiński zleceniobiorca zmienia w trakcie roku podatkowego oświadczenie o ośrodku interesów życiowych. Przykładowo najpierw deklaruje, że jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Ukrainie, a w trakcie roku podatkowego składa nową deklarację, w której wskazuje Polskę. Wówczas za decydujący uznaje się moment złożenia zmienionego oświadczenia.

Jeśli Ukrainiec przebywa na terytorium RP krócej niż 183 dni w roku podatkowym, to od momentu zmiany tego oświadczenia płatnik powinien stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Jeśli natomiast okres pobytu przekracza 183 dni, to płatnik po przekroczeniu tego okresu powinien stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. „Otrzymanie więc w tej sytuacji oświadczenia, że centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce (zmiana dotychczasowego oświadczenia) pozostanie bez wpływu na ustalenie momentu, od którego płatnik stosuje te zasady – stwierdził dyrektor KIS.

Płatnik powinien wystawić wówczas dwie informacje:

– IFT-1R za okres, w którym centrum interesów osobistych podatnika znajdowało się w Ukrainie lub za pobyt w Polsce do 183 dni w roku podatkowym oraz

– PIT-11 za okres od momentu, gdy powstał obowiązek poboru zaliczki według art. 41 ust. 1 ustawy o PIT.

Z interpretacji wynika też, że brak numeru PESEL lub NIP nie ma tu znaczenia.

„Brak dostarczenia płatnikowi identyfikatorów podatkowych przez zleceniobiorcę nie wpływa na uznanie ich za rezydentów lub nierezydentów podatkowych w Polsce, a tym samym na pobieranie zaliczek na podatek na zasadach ogólnych” – mówi szef KIS.

Numer interpretacji: 0113-KDIPT2-3.4011.1008.2021.2.MS