Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w omawianej sprawie odwołał się do tezy postawionej 7.2.2019 r. przez Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z którą „sytuacja, gdy dwie strony tego samego stosunku zobowiązaniowego, na tle tego samego stanu faktycznego i prawnego, otrzymują całkowicie przeciwstawne interpretacje indywidualne, bez wskazania przyczyn zmiany stanowiska, stanowi niewątpliwie naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych” (I FSK 142/17) i uchylił zaskarżoną przez spółkę interpretację indywidualną Ministra Rozwoju i Finansów.

Stan faktyczny

Spółka zwróciła się o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy urządzenia sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w pozycji 26.20.13.0 „Maszyny cyfrowe do automatycznego przetwarzania danych, zawierające w tej samej obudowie co najmniej jednostkę centralną, oraz urządzenia wejścia i wyjścia, nawet połączone”, na które składają się: jednostka centralna PC, projektor, obudowa, czujniki ruchu zawierają się w wykazie towarów określonych przez załącznik nr 8 do ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm., dalej: VATU) i ich sprzedaż na rzecz placówek oświatowych podlega opodatkowaniu 0 proc. stawką podatku VAT.

Skarżąca spółka jest producentem urządzenia edukacyjnego „Magiczny dywan” czyli urządzenia projekcyjnego, spełniającym jednocześnie funkcje podłogi i stołu interaktywnego, służącego do ćwiczeń i zabaw ruchowych z dziećmi oraz rehabilitacji dorosłych i osób starszych. Urządzenie składa się z jednostki centralnej PC, projektora, obudowy i czujników ruchu. Dotychczas spółka sprzedawała swój produkt na rynku krajowym i na rynku unijnym z zastosowaniem stawki podstawowej VAT w wysokości 23 proc. Stawkę tą spółka stosowała też podczas sprzedaży urządzenia edukacyjnego do placówek oświatowych.

W toku swojej działalności spółka spotkała się z urządzeniami edukacyjnymi podobnymi do urządzeń przez nią produkowanych. Okazało się jednak, że urządzenia te oferowane są placówkom oświatowym z preferencyjną stawką podatku VAT wynoszącą 0 proc. Spółka zwróciła się wobec tego do organu podatkowego z prośbą o weryfikację możliwości stosowania stawki preferencyjnej 0 proc. przy sprzedaży swojego produktu do placówek oświatowych. Spółka wskazała, że ma na uwadze „niekorzystne przesłanki ekonomiczne prowadzonej przez spółkę działalności, wynikające z różnego klasyfikowania opodatkowania w VAT sprzedaży tych samych co do rodzaju produktów przez konkurencyjne podmioty, co w bezpośredni sposób wpływa na rynkową pozycję spółki oraz potrzebę zagwarantowania bezpieczeństwa podatkowego stosowanych stawek VAT w przyszłości”. W opinii spółki zarówno do produkowanego przez nią urządzenia, jak i urządzeń konkurencyjnych, nie powinno się stosować preferencyjnej stawki podatku VAT, gdyż urządzenia te nie mieszczą się w definicji towarów określonych w załączniku nr 8 do VATU.

Szkolenia online z zakresu podatków – aktualna lista szkoleń Sprawdź

Interpretacja indywidualna

W zaskarżonej interpretacji indywidualnej Minister Rozwoju i Finansów przywołał przepisy VATU określające przedmiot opodatkowania (art. 5 ust. 1), definicję dostawy towarów (art. 7 ust. 1), definicję towarów (art. 2 pkt 6), stawkę podstawową opodatkowania (art. 41 ust. 1, art. 146a pkt 1), a także przepisy w zakresie opodatkowania towarów stawką 0 proc. (art. 83 ust. 1 pkt 26, art. 83 ust. 13, ust. 14, ust. 15 treść załącznika nr 8) oraz określające definicję placówek oświatowych (art. 43 ust. 1). Organ podkreślił, że nie każda dostawa sprzętu komputerowego do placówki oświatowej (lub dla organizacji humanitarnych, charytatywnych lub edukacyjnych w celu dalszego nieodpłatnego przekazania placówkom oświatowym) może być objęta preferencyjną stawką podatku VAT, a jedynie dostawa sprzętu wymienionego w załączniku nr 8 do VATU. Chodzi m.in.o: jednostki centralne komputerów, serwery, monitory, zestawy komputerów stacjonarnych, urządzenia do transmisji danych cyfrowych, drukarki oraz skanery. Towary te określono, zdaniem organu dość szeroko, gdyż ustawodawca nie podał konkretnych kodów Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Niemniej jednak jest to, jak podkreślił organ, katalog zamknięty. Ponadto organ wskazał, że brak jest ustawowej definicji zestawu komputerowego, co uzasadnia przyjęcie przez organ podatkowy potocznego rozumienia tego pojęcia – „na zestaw komputerowy składa się jednostka centralna komputera, urządzenie wejścia i urządzenie wyjścia. Urządzeniem wejścia co do zasady jest np. klawiatura, myszka, itp. Urządzeniem wyjścia jest monitor, poprzez który komputer komunikuje się z użytkownikiem (…) stacjonarny oznacza znajdujący się gdzieś na stałe, niezmieniający miejsca pobytu lub swego położenia”. W związku z powyższym urządzenia „Magiczny dywan” produkowanego przez skarżącą spółkę nie można uznać za zestaw komputerowy stacjonarny. Dodatkowo, urządzenie to nie pełni funkcji typowych dla zestawu komputerowego stacjonarnego. Pełni natomiast funkcję podłogi i stołu interaktywnego. Zatem dostawa tego urządzenia na rzecz placówek oświatowych, w interpretacji organu podatkowego, nie podlega opodatkowaniu stawką 0 proc. na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 26 VATU i prawidłowe jest stosowane dotychczas przez spółkę opodatkowanie urządzenia stawką 23 proc.

Skarga do WSA

Na powyższą interpretację indywidualną spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Spółka zarzuciła organowi podatkowemu m.in. to, że w interpretacji nie przedstawiono wystarczającej argumentacji i nie dokonano oceny prawnej w sposób, który może być uznany za budzący zaufanie do organów podatkowych. Spółka argumentowała, że produkowane przez nią urządzenie nie posiada żadnych cech uniemożliwiających zakwalifikowanie go jako stacjonarnego zestawu komputerowego. Spółka zwróciła ponadto uwagę, że produkowane przez nią urządzenie jest tożsame z urządzeniami konkurencji, w przypadku których organ podatkowy uznał za zasadne stosowanie preferencyjnej 0 proc. stawki podatku VAT przy sprzedaży urządzeń do placówek edukacyjnych (interpretacje indywidualne z 1.12.2016 r. i 3.9.2015 r.). Stanowisko organu podatkowego, który odmiennie traktuje konkurencyjnych podatników w odniesieniu do stawki opodatkowania ich towarów rodzi, w opinii spółki, brak zaufania podatnika do organów podatkowych.

WSA w Kielcach podzielił zaskarżoną opinię organu podatkowego. Sąd uznał, że produkowane przez spółkę urządzenie nie jest zestawem komputerowym i podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT. Sąd nie podzielił interpretacji spółki co do tożsamości urządzeń produkowanych przez nią i jej konkurencję.

Skarga kasacyjna

Spółka wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA uznał, że sąd I instancji nie wyjaśnił „z jakich przyczyn uznał dokonaną przez organ ocenę za prawidłową”, nie wskazał też konkretnych powodów, dla których zaakceptował tezę organu podatkowego o tym, że „Magiczny Dywan” nie może być uznany za zestaw komputerowy i w związku z tym jego dostawa nie podlega opodatkowaniu preferencyjną stawką 0 proc. VAT. Wątpliwości budzi poprawne zakwalifikowanie spornego urządzenia, tym bardziej, że skarżąca spółka zwracała uwagę na odmienną kwalifikację podobnych, konkurencyjnych urządzeń. NSA uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach – uzasadnienie prawne

WSA w Kielcach uznał skargę za zasadną. Przede wszystkim Sąd podzielił zarzut spółki o naruszenie przez organ podatkowy zasady zaufania, o której mowa w art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z 29.8.1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej: OrdPU). WSA podkreślił, że zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych może być samodzielną przesłanką uchylenia decyzji podatkowej (np. wyrok NSA z 17.5.2016 r., II FSK 894/14).

Skarżąca wskazała, że na krajowym rynku funkcjonują urządzenia podobne do tych produkowanych przez spółkę i są oferowane placówkom edukacyjnym z preferencyjną stawką VAT. Przytoczyła ponadto wspomniane już wyżej interpretacje indywidualne, dokładnie opisujące urządzenia. Wynika z nich, że są one tożsame z opisem urządzenia produkowanego przez spółkę. Sąd uznał, że sąd I instancji zbyt arbitralnie podszedł do oceny produkowanego przez spółkę urządzenia w kontekście oceny czy można uznać je za zestaw komputerowy. Sąd nie wyjaśnił także, dlaczego w jego opinii, urządzenie to nie pełni funkcji typowych dla zestawu komputerowego, ani tym bardziej, nie wyjaśnił, o jakie funkcje chodzi. Nie wyjaśnił też, dlaczego funkcja dydaktyczno-rehabilitacyjna wskazywana przez spółkę jako funkcja urządzenia, nie jest typową funkcją zestawu komputerowego. WSA uznał, że „nie sposób zatem jest wywieść z jakich powodów organ uznał, że przedstawione przez wnioskodawcę urządzenie nie jest jednym z urządzeń wymienionych w analizowanym załączniku nr 8 do VATU”.

Ostatecznie WSA uznał, że „wydana przez organ podatkowy interpretacja narusza przepisy regulujące procedurę wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, gdyż pozostaje w sprzeczności z innymi indywidualnymi interpretacjami przepisów prawa podatkowego, a w efekcie przyjmuje, że organ dopuścił się naruszenia zasady zaufania, która to wyrażona jest w art. 121 § 1 OrdPUj”. WSA dodał, że „sytuacja, gdy dwie strony tego samego stosunku zobowiązaniowego, na tle tego samego stanu faktycznego i prawnego, otrzymują całkowicie przeciwstawne interpretacje indywidualne, bez wskazania przyczyn zmiany stanowiska, stanowi niewątpliwie naruszenie zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych”. W związku z tym sąd uznał zaskarżoną interpretację za nieprawidłową i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Wszystkie aktualności n.ius® po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź