Stan faktyczny
Wyrokiem z 17.12.2020 r. SR w Gliwicach nakazał (…) Sp. z o.o. w W. (dalej: Pozwana) wydanie J.K. (dalej: Powód) świadectwa pracy, w treści którego zostanie wskazane, że Powód był zatrudniony u Pozwanej od 1.9.2015 r. do 18.9.2017 r. na stanowisku dyrektora finansowego w pełnym wymiarze czasu pracy, a stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z 26.6.1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320; dalej: KP).
Powód był zatrudniony u Pozwanej na podstawie umowy o pracę na stanowisku dyrektora finansowego od 1.9.2015 r. do 18.9.2017 r. W świadectwie pracy z 19.9.2017 r. wskazano jako tryb rozwiązania umowy o pracę art. 52 KP. Pozwany 29.9.2017 r. złożył pozew o odszkodowanie (36 000 zł brutto) za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Strony zawarły 11.5.2018 r. porozumienie, na mocy którego postanowiono, że Pozwana zapłaci Powodowi odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę w terminie siedmiu dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie VI P 603/17 i prześle sprostowane świadectwo pracy, w którym zostanie wskazany tryb rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron w terminie 7 dni od uprawomocnienia się ww. postanowienia. Na rozprawie 11.5.2018 r. Powód oświadczył, że wyraża wolę zawarcia ugody przy ustaleniu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 KP i rezygnuje z zapisów w ugodzie sądowej odnośnie jakości wykonywanej pracy. W ugodzie sądowej nie zawarto zapisu odnośnie podstawy ustania stosunku pracy. Pozwana do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie nie wydała Powodowi sprostowanego świadectwa pracy.
Mając powyższe na uwadze, SR w Gliwicach wskazał, że niedopuszczalna jest ugoda, na mocy której pracodawca wypłaca na rzecz pracownika odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę i równocześnie strony przyjmują, że stosunek pracy ustał bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Treść takiej ugody jest wewnętrznie sprzeczna i jest niekorzystna dla pracownika. Ponadto, SR w Gliwicach przytoczył § 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej z 30.12.2016 r. w sprawie świadectwa pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1862; dalej: ŚwiadectwaR) i uznał, że skoro w pkt 3 ugody strony uzgodniły, że Pozwana prześle sprostowane świadectwo pracy, w którym rozwiązanie umowy o pracę określone będzie jako porozumienie stron, to należało przyjąć że umowa o pracę uległa rozwiązaniu na mocy porozumienia stron.
Apelacja Pozwanej
Apelację od ww. wyroku złożyła Pozwana, która zaskarżyła go w całości i zarzuciła naruszenie:
- prawa materialnego (art. 30 § 1 pkt 1 KP) poprzez błędną wykładnię, w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji, gdy przepisy odnoszące się do rozwiązania umów o pracę na mocy porozumienia stron nie znajdowały zastosowania w niniejszej sprawie;
- art. 300 KP w zw. z art. 65 § 1 KC poprzez niezastosowanie, w sytuacji, w której zgodną intencją stron było zawarcie ugody przy ustaleniu że podstawą rozwiązania umowy o pracę jest nadal art. 52 KP;
- § 7 ust. 4 ŚwiadectwaR poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji, gdy przepis zobowiązuje pracodawcę do wydania nowego świadectwa pracy, zawierającego informację o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, nie zaś do wskazania, iż stosunek pracy między stronami ustał na podstawie porozumienia stron. Pozwana zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: sprzeczność istotnych ustaleń SR w Gliwicach w treści zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez naruszenie art. 233 § 1 KPC i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, co skutkowało nieprawidłowym ustaleniem, że roszczenie o wydanie świadectwa pracy, w którym zostanie wskazany sposób ustania stosunku pracy jako porozumienie stron zasługiwało na uwzględnienie, albowiem strony tak ustaliły.
Zdaniem Pozwanej, za uzgodniony w niniejszej sprawie sposób rozwiązania umowy należy uznać art. 52 KP, co wynika z treści protokołu rozprawy z 11.5.2018 r. Celem stron było zakończenie sporu na podstawie ugody sądowej, regulującej sporne kwestie, a to zapłatę odszkodowania i wydanie świadectwa pracy. W tym zakresie nie było potrzeby i prawnej możliwości wydania świadectwa pracy, o innej treści niż pierwotna (z 19.9.2017 r.), ponieważ Powód dysponuje świadectwem pracy o właściwej treści.
Stanowisko SO w Gliwicach
SO w Gliwicach uznał, że apelacja zasługuje na uwzględnienie i podzielił stanowisko Pozwanej, że SR w Gliwicach przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji dokonał błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.
Istota sporu w niniejszej sprawie, wobec wątpliwości związanych z wykładnią zawartej 11.5.2018 r. przed SR w Gliwicach ugody, sprowadzała się do ustalenia dwóch kwestii:
- czy strony zgodnie postanowiły, że Pozwana wyda świadectwo pracy, w którym jako tryb rozwiązania umowy o pracę zostanie wskazane porozumienie stron;
- w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie zawarte w punkcie 1, czy ma zastosowanie § 7 ust. 4 ŚwiadectwaR.
W ustalonym stanie faktycznym podstawą wydania nowego świadectwa pracy może być wyłącznie ugoda sądowa z 11.5.2018 r., z której nie wynika, aby strony ustaliły jako sposób rozwiązania umowy o pracę porozumienie stron. Ugodzonym sposobem rozwiązania umowy nie było porozumienie stron. SR w Gliwicach, ustalając sposób ustania stosunku pracy jako porozumienie stron, naruszył art. 30 § 1 pkt 1 KP, ponieważ porozumienie pozasądowe zostało zmienione ugodą sądową.
Powód oświadczył, że „wyraża zgodę zawarcia ugody przy ustaleniu rozwiązania umowy w trybie art. 52 KP” i to oświadczenie ma decydujące znaczenie przy rozstrzyganiu sprawy. Ww. oświadczenie byłoby sprzeczne z prawem, gdyby odszkodowanie obejmowało odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę (art. 56 KP). Art. 223 § 2 KPC, art. 203 § 4 KPC i art. 469 KPC ustanawiają możliwość kontroli przez sąd, czy zamierzona przez strony ugoda nie narusza prawa (nie służy obejściu prawa) lub zasad współżycia społecznego bądź też słusznego interesu pracownika. Sprzeciw sądu wobec zawarcia ugody powoduje jej nieważność zarówno w materialnym, jak i procesowym zakresie (postanowienie SN z 17.1.1969 r. II PZ 43/68). W związku z tym należało ustalić, z jakiego tytułu Powód otrzymał ugodzoną kwotę. Powód, składając pozew o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, domagał się kwoty 36 000 zł brutto. Na mocy ugody otrzymał 170 000 zł netto. Wobec tak dużej dysproporcji powstała wątpliwość, z jakiego tytułu Powód tę należność otrzymał. Powód oświadczył, że nie jest w stanie określić, co składało się na odszkodowanie wypłacone na podstawie ugody z 11.5.2018 r. Pozwana natomiast wyjaśniła, że było to odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści w związku z nagłym rozwiązaniem stosunku pracy. Zdaniem SO w Gliwicach, stanowisko Pozwanej zasługuje na uwzględnienie i przyjął, że ugodzona kwota nie zawierała odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, a co za tym idzie rezygnacja ze zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę nie była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, ani nie naruszała słusznego interesu pracownika.
Rozstrzygnięcie SO w Gliwicach
W związku z tym – zdaniem SO w Gliwicach – nie zachodziły przesłanki do wydania nowego świadectwa pracy, na podstawie § 7 ust. 4 ŚwiadectwaR, bo nie doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy. Nie zapadło orzeczenie o przyznaniu odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Zaskarżony wyrok zmieniono na podstawie art. 386 § 1 KPC.
Przedmiotem rozważań SO w Gliwicach były – na gruncie stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie i stanu prawnego znajdującego zastosowanie – podstawy ustania stosunku pracy, o których mowa w art. 30 KP, a w szczególności rozwiązanie umowy o pracę: na mocy porozumienia stron oraz przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia, tj. rozwiązanie ww. umowy bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 KP). SO w Gliwicach dokonał analizy przedmiotowych okoliczności w kontekście świadectwa pracy i jego treści. Wydanie świadectwa pracy jest ustawowym obowiązkiem pracodawcy i wynika wprost z art. 97 KP. Ustawodawca określił treść tego dokumentu i wskazał, że w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące:
- okresu i rodzaju wykonywanej pracy,
- zajmowanych stanowisk,
- trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy,
- inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego.
Ponadto zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym, zaś – na żądanie pracownika – należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach (art. 97 § 2 KP). W rozpatrywanej sprawie sporna pomiędzy stronami była informacja zawarta w świadectwie pracy, dotycząca podstawy ustania stosunku pracy.
Artykuł pochodzi z Systemu Legalis. Bądź na bieżąco, polub nas na Facebooku →
