Uprawnienie organu do określania czasu trwania kwarantanny

Opis stanu faktycznego

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (dalej: PPIS) w T. nakazał K.B. poddanie się obowiązkowej izolacji domowej od 16.5.2020 r. do uzyskania dwóch ujemnych wyników badań w kierunku SARS – Cov-2 w miejscu zamieszkania. Ponadto zakazał opuszczania miejsca izolacji, chyba że zaistnieją przesłanki do poddania hospitalizacji albo PPIS postanowi inaczej. Decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

W odwołaniu od tej decyzji, skarżący podniósł, że nie zawiera ona uzasadnienia faktycznego i prawnego wskazującego na konieczność uzyskania dwóch kolejnych ujemnych wyników badań w kierunku SARS-CoV-2. Zarzucił, że nie otrzymał odpowiedzi ze strony PPIS w T. na prośbą skierowaną drogą elektroniczną, w sprawie złożenia odwołania oraz uzyskania przez stronę wyników badań w kierunku obecności koronawirusa SARS-CoV-2. Dalej podniósł, że pierwsze badanie w kierunku SARS-CoV-2, które dało wynik pozytywny przeprowadzono u niego w dniu 11.5.2020 r., a informację o tym wyniku otrzymał telefonicznie dopiero 20.5.2020 r. Wniósł także o zmianę decyzji dotyczącej izolacji do czasu uzyskania pojedynczego ujemnego wyniku badania.

Śląski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej: ŚPWIS), nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu sprawy ze skargi K.B. na decyzję Śląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Katowicach w przedmiocie obowiązkowej izolacji domowej oddalił skargę.

Z uzasadnienia sądu

Przedmiotem skargi, skarżący uczynił decyzję ŚPWIS utrzymującą w mocy decyzję PPIS, którą organ pierwszej instancji nakazał skarżącemu poddanie się obowiązkowej izolacji domowej od 16.5.2020 r. do uzyskania dwóch ujemnych wyników badań w kierunku SARS – Cov-2, zarzucając brak uzasadnienia faktycznego i prawnego wskazującego na konieczność uzyskania dwóch kolejnych ujemnych wyników badań w kierunku SARS-CoV-2. A zatem spór w niniejszej sprawie sprowadza się do kontroli zasadności decyzji nakładającej na skarżącego obowiązek przymusowej izolacji w okresie od 16.5.2020 r. do 19.6.2020 r.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z 5.12.2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1845; dalej: ZapobChoróbU).

W ocenie Sądu orzekającego w sprawie, zaskarżona decyzja nie narusza prawa materialnego, które miałoby wpływ na wynik sprawy, jak również nie doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia przepisów postępowania, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponadto nie zachodzą podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji i tym samym uwzględnienia skargi.

Poza sporem jest, że u skarżącego wykonano w dniu 11.5.2020 r. badanie w kierunku SARS- CoV-2, które dało wynik pozytywny. Organ otrzymał wynik tego badania 16.5.2020 r., a w dniu 20.5.2020 r. wszczął postepowanie zakończone decyzją nakazującą skarżącemu obowiązek poddania się izolacji w warunkach domowych. W związku z tym skarżący miał obowiązek stosowania się do nakazów i zakazów organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych. Takie rygory nakładają przepisy ww. ustawy w art. 5 ust. 1 pkt 1) i pkt 3), natomiast art. 33 ZapobChoróbU zawiera szczegółowe regulacje dotyczące nakazów i zakazów, które inspektor sanitarny może określić w decyzji.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 33 ust. 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1) lit. j ZapobChoróbU państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego obowiązek poddania się izolacji. Decyzji takiej nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Co więcej, decyzje, o których mowa w art. 33 ust. 1 ZapobChoróbU, wydawane w przypadku podejrzenia zakażenia lub choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej, stanowiącej bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób:

1. mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji do adresata, w tym ustnie;
2. nie wymagają uzasadnienia;
3. przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.

A zatem decyzja pierwszoinstancyjna mogła zostać przekazana skarżącemu w dowolny sposób i co więcej nie musiała zawierać uzasadnienia.

Ponadto, zgodnie z art. 34 ust. 1 ZapobChoróbU, w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych osoby chore na chorobę zakaźną albo osoby podejrzane o zachorowanie na chorobę zakaźną mogą podlegać obowiązkowej hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych. Ponadto, w myśl art. 34 ust. 4 pkt 1 ZapobChoróbU zakazuje się opuszczania miejsca izolacji lub izolacji w warunkach domowych chyba, że odpowiednio dana osoba wymaga hospitalizacji albo organ inspekcji sanitarnej postanowi inaczej. Ustawa ma na celu ochronę zdrowia i życia ogółu ludzi, a nie tylko zarażonej jednostki.

Prawidłowa decyzja

Zatem w niniejszej sprawie, należy stwierdzić, że decyzja została wydana przez właściwy organ na podstawie powołanych przepisów prawa. Wprawdzie ustawa nie określa czasu trwania izolacji w warunkach domowych, a w dacie podejmowania decyzji, przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z 6.4.2020 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz.U. z 2020 r. poz. 607), również nie zawierały w tym zakresie regulacji, ale w ocenie Sądu oznaczało to obowiązek organu, który wydaje w tym przedmiocie decyzję, sprecyzowania czasu jej trwania.

Organ wyjaśnił, że czas trwania izolacji w warunkach domowych został ustalony w oparciu o zalecenia Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych, Konsultanta Krajowego w dziedzinie chorób zakaźnych i Głównego Inspektora Sanitarnego dotyczące postępowania z chorymi zakażonymi SARS- CoV-2, którzy nie wymagają hospitalizacji, po uzyskaniu dwukrotnego wyniku ujemnego, wówczas pacjenta można zwolnić z izolacji. Taki schemat został wypracowany przez specjalistów i był aktualizowany w miarę poznawania i badania nowego wirusa.

Decyzja drugoinstancyjna wbrew postawionym zarzutom zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne. Wyrażona w skardze subiektywna i odmienna ocena skarżącego co do działania organów inspekcji sanitarnej podejmujących decyzje w nowych i całkowicie atypowych warunkach, nie może stanowić podstawy do jej uwzględnienia.

Skarżący w uzasadnieniu skargi wskazał na naruszenie dóbr osobistych jego i członków jego rodziny oraz negatywne następstwa zdrowotne wywołane działaniami organów. Wniósł o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 10 000 zł. Należy zatem stwierdzić, że tak zgłoszone roszczenia są sprawą cywilną należącą do właściwości rzeczowej sądu powszechnego. Roszczenia cywilne nie stanowią sprawy administracyjnej i nie podlegają kognicji sądu administracyjnego oraz kontroli sądowoadministracyjnej. Mogą być objęte powództwem wniesionym przez skarżącego do właściwego rzeczowo i miejscowo sądu powszechnego.